'We zaten met onze handen in het haar'

Janine woont met haar vriend en hun drie dochters in de buurt van Alkmaar

"Mijn oudste, nu twaalf jaar, zat drie jaar geleden niet lekker in haar vel. Veel huilen, onzeker, terugtrekken, geen zin in school. Huiswerk vond ze heel frustrerend. Ze kon ontzettend boos en verdrietig worden als iets niet ging. We gingen langs de huisarts en die verwees ons naar de kinderpsycholoog.  Zij vermoedde dat Didi een soort van depressie en een angststoornis had. ‘Misschien ligt de lat op school te hoog’, zei ze. Didi heeft nogal perfectionistische trekjes. Ze raadde ons de Opvoedpoli aan.

De intake en de vervolggesprekken volgden erg snel. Dat was fijn, want we zaten met onze handen in het haar. Allereerst namen ze een psychologische test af. Dat mocht in vier keer, zodat de druk niet hoog was. Wat bleek: Didi heeft inderdaad een angststoornis. Bovendien leert ze het beste door praktisch bezig te zijn en heeft ze moeite met de normale manier van leren zoals tafels stampen en woordjes leren.

Samen met de hoofdbehandelaar van de Opvoedpoli hebben we daarna een plan gemaakt en kregen we Jolanda als coach. Om Didi’s vertrouwen te winnen ging ze met haar wandelen of hielp ze met een surprise. Het belangrijkste en lastigste waar ze ons bij hielp was school overtuigen dat er iets mis was. Didi is absoluut geen moeilijk kind in de klas. De mensen op school hadden zo iets van: ‘Angst? Angst? Wij zien haar veel lachen.’ Ze konden moeilijk geloven dat Didi juist lacht als ze angstig is. Door Jolanda aan mijn zijde had ik het gevoel: ik sta er niet alleen voor.

Zo kon Didi weer plezier krijgen in school

Het lukte om de leerkracht van groep 6 te laten inzien dat er aanpassingen nodig waren. Een overzichtelijk schriftje met maximaal drie huiswerkopdrachten per keer, een pictogrammenbordje met afbeeldingen van wat er van haar werd verwacht en extra uitleg voor vakken als topografie. Alles laagdrempelig, zodat Didi weer plezier kon krijgen in school.

Op de helft van het daaropvolgende schooljaar merkten we dat het erg goed ging. Didi voelde zich gehoord en begrepen en ze kreeg weer zelfvertrouwen. In de les durfde ze haar vinger op te steken als ze iets niet snapte. Het was tijd om de behandeling af te sluiten. Ik vond dat spannend. Met Jolanda heb ik er veel over kunnen praten zodat ik er uiteindelijk ook weer in begon te geloven.

In groep acht ging het helaas toch bergafwaarts. Ze kreeg een nieuwe juf die moeite had met alle speciale aanpassingen. Ook werd Didi gepest. Zes weken later had Didi zoveel lichamelijke klachten dat ze bijna niet meer naar school kon. Didi zei uiteindelijk zelf: ‘Mam, het lukt mij toch niet, kunnen we terug naar de Opvoedpoli?’ Dat zegt wat over haar vertrouwen in hen.

Jolanda is daarna vooral bezig geweest met school. We hebben allerlei gesprekken gevoerd, zelfs met de directeur erbij. Ik maakte mij grote zorgen over de overgang naar de middelbare school. Ik wil een goede overdracht om te zorgen dat Didi daar een goede start heeft. Jolanda heeft ervoor gezorgd dat er een externe deskundige kwam, die een zogenaamd groeidocument heeft gemaakt. Daarin staat onze visie en die van school.

De deuren bij De Opvoedpoli staan altijd voor ons open

Het gaat door alle inzet nu een stuk beter. Drie weken geleden had Didi schoolkamp. Dat is haar goed bevallen, een grote overwinning. Ze is enorm gegroeid en als ze toch gefrustreerd raakt, wordt ze niet meer boos, maar gaat ze even op haar kamer afkoelen. Uit zichzelf.

Jolanda’s zorg heeft veel voor ons betekend. Zij verdiepte zich echt in Didi. Met alle spanningen in huis was het zo fijn om iemand in de buurt te hebben die altijd voor je klaar staat. We hebben nu vertrouwen in de overgang naar de middelbare school, al wordt het wel erg spannend. Gelukkig weten we dat de deuren bij de Opvoedpoli altijd voor ons openstaan."

De namen van Janine en Didi zijn gefingeerd