Het voelde zo fijn dat ze ons probleem serieus namen

“Onze jongste zoon Tias loog veel, wrong zich in allerlei bochten en gedroeg zich sneaky. Daar hadden we conflicten over. Ook kreeg hij een rapport mee van school dat voor ons gevoel niet bij hem paste. Niet dat we per se willen dat hij later naar de universiteit gaat, maar we willen wel dat we ons best voor hem hebben gedaan. Wij hadden het gevoel dat hij leed onder de groepsdynamiek in zijn klas. Het is nogal een extreme klas. Veel pestgedrag. De ene week hoorde hij bij het populaire groepje, de andere week bij de kinderen die werden gepest. Niet gezond. De school begreep onze zorgen niet.

We dachten: dit gaat de verkeerde kant op. Wat moeten we doen? Van vrienden hadden we positieve verhalen gehoord over de Opvoedpoli. We verwachtten een wachtlijst, maar die was er gelukkig niet. Ze kwamen gelijk in actie. Het voelde zo fijn dat ze ons probleem serieus namen.

Bij het eerste gesprek sprak gezinscoach Karen allereerst even apart met Tias. Het was meteen duidelijk dat hij centraal stond. Dat gaf hem een veilig gevoel. Er kwam ruimte voor hem om gezien en gehoord te worden. We waren de afgelopen jaren veel met zijn oudere broer Daniel in de weer geweest. Door de gesprekken met Karen merkten we dat Tias daar onder heeft geleden. Wat ze ook snel opmerkte was dat hij op school erg bezig is met zijn emotionele ontwikkeling en zijn sociale plek in de groep en daardoor minder met leren. Ze stelde ons gerust dat dat een gezonde ontwikkeling is.

Na het eerste gesprek kwam ze bij ons thuis. We waren best zenuwachtig, maar Karen had een erg leuk idee. Ze gaf ons een groot vel papier en potloden. We moesten met elkaar ons ideale eiland tekenen. Tias had meteen duizend en één ideeën. Wij vonden dat we eerst eens met z’n allen moesten bespreken wat we wilden. Karen vertelde later dat op dat moment alle motivatie uit Tias wegvloeide. Alsof we op de rem hadden getrapt. Tias had bovendien constant onze goedkeuring nodig. Ze hield ons als het ware een spiegel voor. Heel interessant om mee te maken wat er in zo’n groepsproces allemaal loskomt.

Nu gaan we met hem in gesprek.........

Daarna kwam Karen elke week langs en gaf ze zowel Tias als ons tips mee. In één van de eerste gesprekken had Tias tegen Karen gezegd dat hij zich niet altijd begrepen voelde. In zijn klas krijgt iedereen bijvoorbeeld zoetigheid mee voor het tien-uurtje. Wij vinden dat belachelijk, dus gaven we hem uit principe een bruine boterham. Hij at dan maar niks, omdat hij zich anders voor schut voelde staan. We hadden er eigenlijk nooit bij stil gestaan dat we het hem soms niet makkelijk maken met onze principes. Nu gaan we over dit soort dingen met hem in gesprek en proberen we tot een oplossing te komen die voor hem en ons fijn  is.

We zijn nu een paar maanden verder en hebben minder vaak ruzie. Ook luisteren we beter naar elkaar. Als er toch een conflict is, blijven we daar minder lang in hangen. Tias voelt zich heel erg gesteund door Karen. En wij ook. Wat voor ons heel veel betekende was dat Karen bij een gesprek op school wilde zijn. Wij willen graag dat Tias een jaartje blijft zitten. Om hem meer de kans te geven zich op emotioneel vlak te ontwikkelen. De school was het daar niet mee eens. Karen heeft puur uit haar eigen beleving verteld waarom het goed voor hem zou kunnen zijn. Ze deed dat heel professioneel en correct. Een grote steun voor ons.

We konden ons verhaal vertellen zonder onmiddellijk een stempel te krijgen

Wat wij heel erg bijzonder vinden is dat we bij de Opvoedpoli ons verhaal konden delen op een laagdrempelige manier, zonder onmiddellijk een stempel te krijgen. Ze kijken echt naar wie je bent en duwen je niet meteen pillen door de strot. Dat hebben we eerder wel met Daniel meegemaakt. Toen we hulp zochten, werd omiddellijk ADD vastgesteld. Het heeft geen steek geholpen. Dit keer zien we wél echt verandering.”

De namen zijn gefingeerd